Na jaren van afwezigheid was het in november 2016 dan eindelijk zover. Het fietsenmerk American Eagle maakte zijn comeback met de Atlanta 2.0. De naam is vanzelfsprekend, Bart Brentjes won namelijk als allereerste een gouden medaille op de mountainbike discipline tijden de Olympische Spelen van Atlanta (USA 1996).
American Eagle
Nederlander Bart Brentjes werd ’s werelds eerste olympisch kampioen MTB, uiteraard op een American Eagle. Dit was in 1996 in Atlanta. Het is daarom ook niet gek dat Bart samen met Henk Schipper de gezichten zijn van het vernieuwde merk. De Atlanta 2.0 heeft al meerdere World Cup overwinningen op haar naam staan met dank aan het Brentjes Mountainbike Racing Team. Inmiddels rijden al meerdere toppers op fietsen van American Eagle.
Hardtail
De Atlanta 2.0 is een zogenoemd hardtail model. Dit houdt in dat er geen vering aan de achtervork bevestigd zit. Er zijn op dit moment 4 kleuren beschikbaar. Een licht blauwe, fel oranje, een grijze en een goude uitvoering. Er zit dus voor iedereen z’n smaak wat bij. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar oranje, lekker Hollands toch? Het frame weegt ongeveer 950 gram, dit is echter wel bij de 17,5 inch variant. Als je een groter frame neemt, wordt het gewicht vanzelfsprekend meer. Het lage gewicht komt doordat het frame volledig uit carbon bestaat. De uitstraling die het frame heeft, oogt strak en robuust. Ik ben wel fan van een combinatie tussen oversized en slanke buizen.
De kabels worden intern door het frame geleid, en zijn dus mooi verstopt. Een tip, wij zagen laatst al een foto verschijnen van de SRAM eTap MTB groep en je hebt met deze groep nog minder kabels! Aangezien American Eagle geen volledige fietsen aanbiedt, maar alleen het frame, ben je zelf zo vrij om de fiets zo persoonlijk te maken als je wil. Je haalt hem dus niet als geheel bij je fietsenmaker, maar kiest zelf de onderdelen bij het frame die het voor jou een winning machine maakt.
Wij hebben de fiets getest met Shimano XTR 1 x 11, een SR Suntour Axon voorvork, Stan’s NoTubes Valor wielset en Ritchey zadelpen (27,2mm). De rest van de cockpit is overigens ook van Ritchey. Ik ben zelf jaren geleden overgestapt van Shimano naar SRAM, maar het voelde gelijk vertrouwd om weer met Shimano te rijden. Ook al verschilt het niet veel van elkaar, het heeft toch ieder zijn eigen beleving. Hier heeft Shimano zeker ook grote stappen gemaakt. Bijvoorbeeld met het nieuwe systeem waarmee je de achterderailleur kan afstellen zodat deze niet klappert. Het schakelen gaat dan iets zwaarder maar de ketting klappert niet tegen het frame aan. Dit geeft je net iets meer ruimte om zelf het geheel aan te passen naar jouw eigen steil en voorkeur.
Aangezien de American Eagle de eerste Olympisch Kampioen mountainbiken werd, wordt hier nog steeds aan gedacht. Dit gebeurt door middel van de #FOC op de zadelbuis. Een kleine subtiele vermelding naar een van de mooiste overwinningen van het fietsenmerk.
Ultieme testparcours
We hadden een ideale testcase voor de Atlanta 2.0. Dit was om de fiets gedurende 6 uur af te laten zien tijdens de Lake Bike in Best. De vraag was echter wie heeft het zwaarder, de fiets of ik? Het parcours is voorzien verschillende ondergronden, veel draaien en keren, enkele steile heuveltjes en rete snel. We hadden de fiets al enkele dagen thuis getest maar nu werd het snel duidelijk. In een wedstrijd ga je heel anders fietsen dan in een training of rustige tocht. Logisch uiteraard maar je merkt dan pas echt wat een fiets kan.
Bij elke beweging van het bovenlichaam in de bochten gaat de fiets gelijk om. Je merkt dit vooral als je wat vermoeider begint te worden. Je gaat dan wat meer ‘’werken’’ met je bovenlichaam en dit uit zich gelijk in de fiets. Bij een kleine beklimming merk je heel goed dat je veel kracht kan zetten zonder dat deze verloren gaat in het frame. Dit komt doordat er gekozen is voor een zogenaamde oversized bottom bracket.
Aangezien het frame geen achtervering heeft kan je verwachten dat het comfort niet heel super zal zijn. Ik moet eerlijk toegeven, de eerste ritten was ik hier een beetje bang voor. Ik merkte al vrij snel dat ik last kreeg van mijn onderrug, gelukkig bleek dat dit een tekortkoming was van mij. Ik heb hier tijdens de Lake Bike geen moment last van gehad en de ritten die hierop volgden. Het is een fiets die eigenlijk best comfortabel is, dit komt volgens American Eagle door de achtervork en de zadelpen van 27.2mm.
Nog enkele specs op een rijtje.
Toray en Matrix t700/T800 carbon composite. Een Boost 148mm achtervork. Een BB30 bracket die zorgt voor een ultieme kracht overdracht. Alle kracht die erin gaat komt er ook uit. Het frame is super wendbaar en heel snel. Doordat het frame zo licht is komt het helemaal tot zijn recht tijdens beklimmingen.
Je kan het frame verkijgen op de website van American Eagle. De keuze is reuze, je kan namelijk kiezen uit 4 kleuren, Artic Blue, Dutch Orange, Gun Metal Grey en Olympic Gold. De uitgave doet wel een klein beetje zeer, je bent wel € 2.695,- armer, maar voor die prijs heb je wel echt een top frame! Neem snel een kijkje op de site van American Eagle!
