De Bucket List van Max: Parijs-Roubaix
Parijs-Roubaix, bij de profs een wedstrijd die de jongens van de mannen scheid. Dit blijkt ook het geval te zijn bij de tour versie. Het is weliswaar geen wedstrijd maar daar dachten de mannen van de Domrenner heel anders over.
Iedereen kent de titel wel, nee ik bedoel niet de film met Jack Nicholson en Morgan Freeman, maar een lijst met de dingen die je moet doen voordat je dood gaat. Zelf heb ik daar nog nooit zo over na gedacht (als je jong bent sta je daar wat minder bij stil). Totdat mijn vriendin aan mij vroeg of ik met haar studenten vereniging mee wilde naar de hel van het noorden. Een groep Domrenners bestaande uit fanatieke wielrenners uit Utrecht die een heroïsche tocht wilde maken. Nadat ik een hele winter niet naar mijn fiets omgekeken had was ik in de illusie dat ik dit wel even zou doen. Hier kwam ik al gauw op terug.
De beste plek om te rijden op de kasseistroken is boven op, hier zijn de ‘’voegen’’ tussen de stenen kleiner en de kans op vallen minder groot. Deze “voegen” ontstaan doordat tractoren en ander zwaar landbouw material over de kasseistroken rijden. Dit zorgt ervoor dat de wegen er bar slecht bij liggen. Met mijn 62kg was het rijden over de kasseien een regelrechte hel. Het trillen was zo erg dat het bijna onmogelijk was om je stuur beet te houden. De truc is dan ook om je handen zo los mogelijk op het stuur te leggen. Je moet niet zomaar je handen van het stuur halen maar je moet ook niet knijpen. De eerste paar stroken weet ik niet hoe ik moet zitten of wat de ideale positie is om mijn handen te laten, maar gelukkig zijn daar de gootjes.
Na ongeveer 90km wordt voor mij de hel nog erger, het begint te regen, een douche van 10 minuten. Op dat moment wilde ik maar 1 ding: stoppen en een warm bad nemen. Alhoewel de drang om de piste in Roubaix te halen steeds groter werd, werd het lichamelijk ook steeds zwaarder. Het aantal km’s dat ik voor Parijs-Roubaix gefietst had was nog geen 100km en als je dan op een dag bijna het dubbele fietst is deze tocht best wel pittig.
Uiteindelijk komt het einde dan toch in zicht Le Carrefour de L’arbe een strook van vijf sterren op 17km van de finish. Je merkt het aan iedereen de vermoeidheid slaat toe, maar het tempo is nog steeds hoog. Het is nu nog maar 6,6km naar de finish. Het gas gaat erop, de weddenschappen worden gemaakt, maar het moment dat ons gele Domrenner peloton de baan op draait is iedereen een winnaar.
